Speaker
Description
Τα έργα Δάφνες και Πικροδάφνες και Με δύναμη από την Κηφισιά συγκροτούν ένα άτυπο θεατρικό δίπτυχο, στο οποίο η κωμικότητα προκύπτει και από την αναπαράσταση του φύλου. Στις Δάφνες και Πικροδάφνες το σκηνικό πλαίσιο της μικροπολιτικής αποδίδεται μέσα από τέσσερις ανδρικούς χαρακτήρες, τοπικούς παράγοντες και «κομματάρχες», οι οποίοι μηχανεύονται, συναλλάσσονται και επιδίδονται σε μεγαλοστομίες. Το κωμικό εδώ πηγάζει από την παρωδία της ανδρικής εξουσίας: οι φιλοδοξίες τους απογυμνώνονται ως αδιέξοδες, οι ρητορείες τους καταρρέουν ως κενές, και οι ίδιοι εγκλωβίζονται σε ένα αξιογέλαστο παιχνίδι εξουσίας. Το γέλιο λειτουργεί αποκαλυπτικά, καθώς υπονομεύει τον ανδρικό λόγο κύρους και καθιστά ορατή την κατασκευή της πολιτικής και κοινωνικής αρρενωπότητας.
Αντίθετα, στο Με δύναμη από την Κηφισιά οι πρωταγωνίστριες είναι τέσσερις γυναίκες της μεσαίας τάξης που συζητούν για τις προσωπικές τους σχέσεις και τις επιθυμίες τους. Η κωμικότητα εδώ προκύπτει από την καθημερινότητα: την αδιάκοπη φλυαρία, τις αντιφάσεις του λόγου, την αναβολή ή αδυναμία πραγματοποίησης των ονείρων. Το γέλιο αποκτά τρυφερό και ειρωνικό χαρακτήρα, φωτίζοντας την ανθρώπινη αδυναμία και τις ματαιώσεις που εγγράφονται στη γυναικεία εμπειρία.
Η παρούσα ανακοίνωση επιχειρεί να αναδείξει τις τεχνικές του κωμικού και στα δύο έργα, χρησιμοποιώντας μεθοδολογικά εργαλεία από τη θεωρία του γέλιου και τις σπουδές φύλου. Μέσα από τη συγκριτική προσέγγιση καθίσταται φανερό ότι το κωμικό στη δραματουργία των Κεχαΐδη – Χαβιαρά δεν λειτουργεί μόνο ως αισθητική κατηγορία, αλλά ως μηχανισμός αποκάλυψης έμφυλων στερεοτύπων και ρόλων.
